In de Abdijtuin kan je de verschillende bouwfases (6 fases) van de Zonnebeekse Augustijnenabdij ontdekken. De bouwgeschiedenis van dit complex begint rond 1197 en liep tot de Franse Revolutie, waarna het werd omgevormd tot kasteel met park. Aan de hand van verschillende verhardingen in de tuin kan je de bouwfases van elkaar onderscheiden.
Geschiedenis
De schaarse gebouwen die tot de Eerste Wereldoorlog bewaard bleven, worden in 1917 compleet in puin geschoten. Tussen november 1917 en april 1918 bouwen de 1ste Australische, 1ste Canadese en de 171ste en 254ste Britse Tunneling Companies onder de kerkruïne een ondergronds gangenstelsel of deep dugout. De zware funderingen en het puin bieden een goede bescherming tegen Duitse beschietingen en de Canadezen gaan aanvankelijk nog op zoek naar de crypte van de kerk, die men wil gebruiken als onderkomen.
Wanneer de Zonnebeke Church Dugout in april 1918 wordt verlaten, tijdens het Duitse voorjaarsoffensief, is ze nog niet afgewerkt en vermoedelijk enkel gebruikt als opslagplaats voor materiaal. Het gangenstelsel bevindt zich net onder Romaanse, 11de-eeuwse funderingen en de grondvesten van een 18de-eeuwse uitbouw van de kerk, vandaag gesymboliseerd door ijzerzandsteen en gebakken klinkers. In de Abdijtuin is de ligging van de dugout gemarkeerd door grijze lijnen op de verhardingen. Er bestaat ook een ideevoorstelling van de Abdijtuin die tentoongesteld wordt in de Kerktoren met het uitkijkpunt van Zonnebeke.
Abdijgebouwen
De vroegste abdijgebouwen (zie onderstaand kaartje), naast een romaans kruiskerkje (A), worden gemeenschappelijk gebruikt om te wonen, te bidden en te werken. Die tweede bouwfase start midden 12e en eindigt in de tweede helft van de 13e eeuw. Daarna komen er meer gebouwen ten zuiden van de kerk met een overgang naar vroeg-gotische stijl (B). Tijdens de derde fase vormen gebouwen in rode baksteen een U-vorm (C). In 1579 vinden zware vernielingen plaats door de Bosgeuzen. De daarna jarenlange verwaarlozing wordt gezien als een vierde, donkere fase.
De wederopbouw neemt veel tijd in beslag. Sommige delen worden nooit volledig hersteld. Toch bereikt de abdij in de vijfde fase haar grootste omvang. Die uitbreiding wordt in het huidige park gemarkeerd door hagen en boordstenen (D).
Enkel de kerk en enkele gebouwen uit de laatste fase blijven bewaard tot WOI (E). Ze worden uiteindelijk totaal vernield. Tussen november 1917 en april 1918 bouwen de 1e Australische, 1e Canadese en de 171e en 254e Britse Tunneling Companies een dugout onder de ruïnes van de kerk. De zware funderingen en het puin bieden goede bescherming. De vorm van de dugout is te zien door geschilderde grijze lijnen op de verharding. Na de oorlog wordt de nieuwe kerk iets meer naar het noorden herbouwd (F).
Praktische info
- Openbaar
- Gratis
- Kan met een gids
